Bugün arkadaşlarımla yürüyüşümü yaptım. Dün akşamda tv seyrederken 1 saat koşu bandında yürüdüm. İyi ki almışım şunu. Evde oğlum uyuduktan sonra yaptım iyi oldu. Bundan sonra her akşam yapayım diyorum ama şu tembellik olmasa.
Kendimi çok kötü hissediyorum. Tabii ki kilolardan dolayı. Sabah kalkmak zor geliyor. Ne güzel
o kadar kilo vermiştim. Herhalde insanoğlu çabuk unutuyor. Geçenlerde Can Dündar ın yazısı aklıma geldi.
Dün-Bugün-Yarın
Çok zaman önceydi.
O kadar zaman önceydi ki zaman diye bir şey yoktu.
İnsanlar güneş doğup batıncaya kadar yaşıyorlardı hayatı.
Bir daha hiç olmayacakmış gibi dolu ve anlamlı.
Derken zaman diye üç parçalı bir şey icat etti insan.
Bir parçasına dün dedi, diğer parçasına bugün, öteki parçasına da yarın.
Sonra fesat karıştı zamana ve insan bugünü unuttu.
Dünü düşünüp pişman oldu,yarını düşünüp telaşlandı; ama işin ilginç tarafı tüm telaş ve pişmanlıkları güneş doğup batıncaya kadar yaşadı.
Farkında olmadan rezil etti bu gününü.
Oysa yarın, bugüne dün diyor, dünde bu gün için yarın diyordu.
Bir türlü beceremedi.
Bir eliyle yarına, diğer eliyle düne yapıştı.
Bu günü eline yüzüne bulaştırdı...Mutsuz oldu insan.
Ve ne gariptir ki yarının telaşı da, dünün pişmanlığını da hep bugün yaşadı; ama bugünü hiç yaşayamadı.
Ne yarın ne de dün!
Can DÜNDAR
2 yorum:
Busecim bende senin gibi düşünodum ctesi gününe kadar.. ama bir anda herşey değişti.. diyetisyenede başladım.. yürüyüşlerede başladım.. hadi sende bırakma.. bantta yürüyosan devam devamm..
Valla semihacım bir yerleden başlamak gerekli yoksa olmayacak. Çok iyi yapmışsın. Çünkü diyette motivasyon şart.
Yorum Gönder